De Oostenrijkse economie bevond zich na de Tweede Wereldoorlog in een slechte situatie. De infratstuctuur was vernietigid, de productie van de industrie was beperkt.
In 1948 kwam het Marshallplan tot inzet. Dit had de wederopbouw van een zelfstandige economie tot doel.
In de vroege naoorlogse jaren was vooral de genationaliseerde industrie de motor van de economie. In het jaar 1952 werd de Schilling tot stabiele valuta; de economische groei in de jaren daarna bewoog zich op het tweecijferig gebied. De bedrijven gedijden, de kwaliteit van de woningbouw en de infrastructuur werd verbeterd.
Een van de factoren van het succes van de Oostenrijkse economische opleving was de "Sozialpartnerschaft" (samenwerking tussen werkgevers- en werknemersorganisaties). De samenwerking tussen vertegenwoordigers van de werknemers en de werkgevers vormde de basis voor behoorlijke lonen en investeringen.
De economische opleving werd beeïndigd door de oliecrises in de jaren 70.
De toetreding tot de Europese Unie (1995), het opengaan van het voormalig Oostblok en de uitbreiding van de EU naar Oost-Europa waren voor de Oostenrijkse economie van de laatste 10 tot 15 jaar van grote betekenis.